Po raz pierwszy światło kołobrzeskiej latarni zapalono w 1666 r. Ogień pojawiał się na niej tylko wtedy, gdy jakiś statek zbliżał się do portu. Ponieważ miasto było szczególnie narażone na napady morskich rabusiów, u ujścia Parsęty do morza zbudowano warownię, która broniła portu. W 1899 r. obok kołobrzeskiej twierdzy powstała stacja pilotów z 25-metrową wieżą latarni. Czerwone charakterystyczne światło miało wówczas zasięg około 8 mil morskich. W 1909 r. kołobrzeską latarnię przebudowano, nadając jej nową masywną sylwetkę. W marcu 1945 r. wysadzili ją wycofujący się Niemcy. Latarnię odbudowano w nowym miejscu, na platformie starego fortu. Ponieważ do zaprawy użyto piasku z plaży, na wewnętrznym tynku wieży widać dziś potężne wykwity solne. W 1981 r. przeprowadzono kapitalny remont, przystosowując obiekt do potrzeb licznie odwiedzających go turystów.

Warto wiedzieć, że kołobrzeska latarnia znalazła się w herbie pochodzącej z Pomorza rodziny Kolbergów, którym szlachectwo nadano w okresie istnienia Królestwa Polskiego w 1829 r. Najsłynniejszy polski etnograf, Oskar Kolberg, wbrew Niemcom przypisującym mu germańskie pochodzenie, swoje słowiańskie korzenie wywodził właśnie od Kołobrzegu, który po niemiecku nazywał się Kolberg.